Դիտել Բարեպաշտություն (քրիստոնեություն) էջի աղբյուրը

Ձեզ չի թույլատրվում խմբագրել այս էջը հետևյալ պատճառով.

Your IP address is in a range that has been blocked on all Wikimedia Foundation wikis.

The block was made by ‪Sakretsu‬. The reason given is Open proxy/Webhost: See the help page if you are affected.

Start of block: 11:17, 30 Դեկտեմբերի 2022
Expiry of block: 11:17, 30 Դեկտեմբերի 2024

Your current IP address is 139.99.176.244. The blocked range is 139.99.0.0/16.

Please include all above details in any queries you make. If you believe you were blocked by mistake, you can find additional information and instructions in the No open proxies global policy. Otherwise, to discuss the block please post a request for review on Meta-Wiki. You could also send an email to the stewards VRT queue at stewards@wikimedia.org including all above details.

Դուք կարող եք դիտել և պատճենել այս էջի ելատեքստը.

'''Բարեպաշտություն''', Աստծո և կրոնական հավատալիքների նկատմամբ հավատարմություն, աստվածային պատվիրանների աներկբա կենսագործում։ Քրիստոսի բարեպաշտությունը ներառում է երեք հիմնական առաքինությունների (աղոթք, պահք, ողորմություն) կիրառությունն անձնական կյանքում։ Հեթանոսական շրջանում բարեպաշտություն կուռքերի պաշտամունքի և հեթանոսական ծեսերի հետևողական կիրառումն էր։

[[Պատկեր:Targum.jpg|right|thumb|200px]]
[[Պատկեր:Hebrew Pentateuch (The S.S. Teacher's Edition-The Holy Bible - Plate VIII).jpg|thumb|150px]]
== Բարեպաշտությունը Հին կտակարանում ==
Հին կտակարանում բարեպաշտությունը թեև ունեցել է միաստվածային ուղղվածություն, սակայն հաճախ ուղեկցվել է միայն արտաքին ծիսական կողմի ձևական պահպանմամբ։ Նահապետների ժամանակաշրջանում բարեպաշտությունը ունեցել է որոշակի ընդգրկում՝ զոհաբերական պրակտիկայի պահպանում և հավատարմություն Աստծուն։ Մովսիսական օրենքի տվչությունից հետո բարեպաշտությունը ավելի լայն ոլորտ է ունեցել՝ ներառելով հասարակական և ընկերային հարաբերությունների բոլոր բնագավառները, առանց, սակայն, ներթափանցելու անհատական և ներանձնական կյանք։ Այդ իսկ պատճառով մարգարեները բազմիցս պախարակում են հրեաների ձևական աստվածապաշտությունը, քանզի միայն, ըստ Դավթի՝ «Խոնարհ հոգին է պատարագն Աստծու, մաքուր սիրտն ու խոնարհ հոգին Աստված չի արհամարհում» (Սաղմոս 50.19)։ Բարեպաշտության նկատմամբ վերաբերմունքը կտրուկ փոխվել է քրիստոնեության մեջ։ Այն, ամեն ինչից առաջ, պահանջում է ներքին մաքրություն և հոգևոր կատարելություն։ Քրիստոսը մերժում է արտաքուստ բարեպաշտ, սակայն ներքուստ ամենայն աղտեղությամբ լեցուն փարիսեցիներին։ Ճշմարիտ բարեպաշտությունը այստեղ նույնանում է «աստվածապաշտություն» հասկացության հետ։ Այն ընդգրկում է քրիստոնեության ներանձնական ապրումի, Աստծո պաշտամունքի ու ծառայության և նրա օրենքների խոնարհ հնազանդության ոլորտները։ Քրիստոնեական աստվածապաշտությունը բխում է կյանքի ու զորության ներքին սկզբունքից և աստվածային
շնորհ է<ref>Բ Պետ. 1.3, Բ ԲԱՐԵՊԱՇՏ. Տիմ. 3.5</ref>՝ տրված Սուրբ Հոգով։

[[Պատկեր:Gutenberg Bible.jpg|250px|մինի|աջից|առաջին տպագրիչ Յոհան Գուտենբերգի Աստվածաշունչ]]
== Բարեպաշտությունը Աստվածաշնչում ==
Աստվածաշունչը բարեպաշտությունը դիտում է մի քանի տեսանկյունից։ Հին կտակարանն այն անվանում է «Տիրոջից երկյուղ», ցույց տալով, որ ճշմարիտ բարեպաշտությունը հիմնված է Աստծո նկատմամբ հարգանքի, հնազանդության և խոնարհության վրա։ Նոր կտակարանն այն անվանում է «հնազանդություն Ավետարանին» կամ «հնազանդություն ճշմարտությանը»<ref>Հռոմ․ 10.16, Գաղ. 5.7, Բ Թես. 1.8, Ա Պետ. 1.22</ref>՝ արեպաշտությունը բնութագրելով որպես պատասխան աստվածային հայտնությանը։ Մեկ այլ տեսանկյունից, շեշտելու համար աշխարհից հրաժարվելու և դեպի Աստված կենտրոնանալու վիճակը, Նոր կտակարանն այն պարզապես անվանում է «սրբություն»<ref>Ա Թես. 4.3, Եբր. 12.14, Բ Կորնթ. 7.1, Ա Թես. 3.13</ref>։ Քրիստոսն ուսուցանեց, որ «Աստծո գործը» ինքնին հավատն է (Հովհաննես 6.28–29), և քրիստոնեական<ref>Ա Թես. 4.3, Եբր. 12.14, Բ Կ</ref> նշանակում է ապրել այդ հավատով ու այն կենսագործել։ Համապատասխանաբար, Հովհաննես առաքյալը բարեպաշտությունը բնութագրում է երկու ամենահատկանշական գծերով․
# հավատ Քրիստոսի նկատմամբ
# սեր քրիստոնյաների նկատմամբ (Ա Հովհաննես 3.22–24)։
== Բարեպաշտությունը Նոր կտակարանում ==
Նորկտակարանային բարեպաշտությունը ընդգրկում է հավատի գործնական արտահայտությունները՝ ապաշխարությամբ լեցուն կյանք, հավատարմություն առ Աստված, պայքար՝ ցանկությունների դեմ և մեղքի ոչնչացում, մշտական աղոթք, հարատև հաղորդակցություն՝ Գոհության և սուրբ Հաղորդության խորհրդին հույսի, սիրո, ազնվության, համբերատարության ու բարյացակամության կենտրոնացում անձի մեջ, հարգանք Աստծո կողմից հաստատված եկեղեցու, պետության, ընտանիքի և հասարակության հանդեպ և այլն։ Ուղղափառ բարեպաշտությունը պահանջում է գիտակցորեն հետևել եկեղեցու և ավանդության կողմից հաստատված ու սրբագործված ծիսական, ազգային, հոգևոր-բարոյական հաստատություններին, ինչպիսիք են եկեղեցական արարողություններին հաճախելը, ազգային որոշակի ավանդություններով հյուսված կրոնական, եկեղեցական տոները պահպանելը, ծիսական խորհրդակատարություններին հետևելը։

== Բարեպաշտությունը Հայ Եկեղեցում ==
Հայ եկեղեցին, որպես ուղղափառ եկեղեցի, առաջնորդվում է բարեպաշտության ավանդական ընկալմամբ՝ դրան ավելացնելով ազգային գիտակցությամբ պայմանավորված տարրեր։ Այդ առումով Հայ եկեղեցին մյուս բոլոր ուղղափառ եկեղեցիների նման շեշտում է հավատի կարևորությունը Քրիստոսի նկատմամբ, հոգատարությունը սեփական անձի և սերը մերձավորի հանդեպ։ Քրիստոսի նկատմամբ աներկբա հավատի և ուղղափառ կենցաղավարության երեք չափանիշների՝ աղոթքի, պահքի և ողորմության մշտական կենսագործումով է պայմանավորվում յուրաքանչյուր քրիստոնյայի բարեպաշտության աստիճանը։ Նոր կտակարանում Հակոբոս առաքյալը հորդորում է բարեպաշտ լինել գործնականորեն. «Սուրբ և անարատ բարեպաշտությունը Աստծու և Հոր առաջ այս է. այցելել որբերին և այրիներին իրենց նեղության մեջ, անարատ պահել իր անձը աշխարհից» (Հակոբոս 1.27)։
[[Պատկեր:Armenian Apostolic Church logo.png|250px|մինի|աջից]]

== Ծանոթագրություններ ==
{{ծանցանկ}}
{{ՔՀՀ}}

[[Կատեգորիա:Հայ Առաքելական Եկեղեցի]]
[[Կատեգորիա:Կրոն]]
[[Կատեգորիա:Քրիստոնեություն]]

Այս էջում օգտագործված կաղապարները.

Կաղապար:Ծանցանկ (դիտել ելատեքստը) (կիսա-պաշտպանված է)
Կաղապար:ՔՀՀ (խմբագրել)

Վերադարձ դեպի Բարեպաշտություն (քրիստոնեություն)։

Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/wiki/Բարեպաշտություն_(քրիստոնեություն)» էջից